Εαυτός…. αυτός ο Υπέροχος Άνθρωπος!

Πως πέρασαν τα χρόνια! Σαν χθες φαίνεται τότε που είμαστε παιδιά και απολαμβάναμε τις φροντίδες των άλλων ζώντας ανέμελα. Τότε που περιμέναμε εναγωνίως… να γίνουμε πια μεγάλοι για να κυριαρχήσουμε στον κόσμο, να δώσουμε πνοή στα όνειρα μας και να κάνουμε επιτέλους ότι απαγορευτικά μας στερούσαν εκείνοι που δεν καταλάβαιναν τι πραγματικά θέλαμε.

Τελικά, ο χρόνος πέρασε απίστευτα γρήγορα! Τόσο πολύ, που αν κάποιος τότε έλεγε πως ένα πρωινό θα κοιτούσαμε πίσω βλέποντας με γλυκιά μελαγχολία αλλά και αμέριστο θαυμασμό τον εαυτό μας να βαδίζει και να ζει όσα έχουν περάσει, θα λέγαμε ότι πρόκειται για ένα καλόγουστο παιχνίδι από αυτά που μόνο η ζωή μπορεί να στήσει.

Και ναι, καταφέραμε να φθάσουμε στο παρόντα χρόνο. Εδώ που όλα είναι ακριβώς όπως είχαμε φανταστεί τότε. Έχουμε καταφέρει να διαμορφώσουμε την δική μας πραγματικότητα, τον μικρόκοσμο μας, το περιβάλλον στο οποίο νιώθουμε ασφάλεια και ευγνωμοσύνη για όσα έχουμε αποκτήσει.

Δεν είναι και λίγα άλλωστε… και δεν έγιναν εύκολα! Πορευτήκαμε, αγωνιστήκαμε, δυσκολευτήκαμε, απολαύσαμε, χαρήκαμε, λυπηθήκαμε, αποδεχτήκαμε, αρνηθήκαμε! Και παρ όλα αυτά, αγγίξαμε το σημείο που είχαμε καθορίσει κάθε στιγμή. Άλλοτε μόνοι, άλλοτε με την παρουσία άλλων μα, πάνω από όλα σταθερά με τον εαυτό μας!

Ο εαυτός, μια σύντομη λέξη με σοβαρή σημασία. Αλήθεια, ποια απάντηση θα δίναμε στο ερώτημα: «Πως περιγράφεις τον εαυτό σου;»

Θα απαντούσαμε άραγε αναφέροντας θετικούς χαρακτηρισμούς ή θα σκιαγραφούσαμε την προσωπικότητα μας τονίζοντας την παλέτα με σκούρες αποχρώσεις;

Η απάντηση είναι μοναδική για κάθε ένα από εμάς. Και μπορεί να διαφοροποιείται υπό συγκεκριμένες χωροχρονικές συνθήκες, όμως είναι βέβαιο, ότι σε όλες τις αποκρίσεις, θετικές ή αρνητικές, η αγάπη για τον εαυτό παίρνει την μορφή σταθερής αξίας.

Και εκεί που η αγάπη είναι άφθονη, η δυναμική οποιασδήποτε σχέσης είναι μοναδική, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για την σχέση με τον ίδιο τον εαυτό!

Με τον άνθρωπο που στέκεται δίπλα μας αλύγιστα ότι και αν συμβεί, όποια και αν είναι η εξέλιξη της ιστορίας. Γιατί θα συναντήσουμε και θα συμπορευτούμε με χιλιάδες ανθρώπους με τους οποίους θα μοιραστούμε εμπειρίες αλλά, όποιοι και αν έρθουν στον δρόμο μας, ότι και να ζήσουμε μαζί τους, μόνο ο εαυτός θα μας ακολουθεί πιστά καθορίζοντας κάθε φορά τις ιδανικές συνθήκες για την εξέλιξη μας όπως αλάνθαστα αποδεικνύεται αργότερα.

Άρα πρόκειται αν όχι για ένα μεγάλο έρωτα τότε, σίγουρο για ένα φλογερό πάθος. Αγάπη που χρειάζεται να εκδηλώνεται σε κάθε στιγμή και με κάθε αφορμή. Φυσικά, ο τρόπος για άλλη μια φορά θα προσαρμοστεί στις εκφράσεις των ανθρώπων. Αλλά κάπου ανάμεσα στην διαφορετικότητα, θα συναντήσουμε κάποια κοινά σημεία, τις ομοιότητες της ανομοιομορφίας του ανθρώπινου γένους.

Μπορεί να είναι ένα χαμόγελο, μπορεί να είναι μια επιβράβευση, μπορεί να είναι μια νοερή αγκαλιά. Πιθανόν, να εκφράζεται μέσω της φροντίδας, της ανησυχίας μήπως συμβεί κάτι κακό, της περηφάνιας, της αξιοπρέπειας, της προφύλαξης από τις κακοτοπιές. Η να έχει την έκφραση της περιποίησης, της καλής αισθητής, της προσωπικής βελτίωσης, της συνείδησης.

Με όποιον τρόπο και αν εκδηλώνεται, είναι γεγονός πως η αγάπη που νιώθουμε για εμάς θα αποτελέσει τις βάσεις για την διαμόρφωση της θετικής πεποίθησης του εαυτού.

Και ως γνωστό αλλά κοινότυπο, όσο περισσότερο πιστεύουμε σε εμάς τόσο πιο λειτουργικά απαντάμε στην καθημερινότητα μας. Γιατί μπορεί να στηριζόμαστε και να αγαπάμε τον εαυτό αλλά ας μην ξεχνάμε πως κατά βάση είμαστε κοινωνικά όντα.

Για αυτό χρειάζεται να συνυπάρχουμε αναγνωρίζοντας τις επιθυμίες και καθορίζοντας τις καταστάσεις πραγματοποίησης αυτών, επιλέγοντας την οδό που θεωρούμε ικανή να μας οδηγήσει στο τέλος της διαδρομής.

Και έχοντας καλά στο μυαλό και στην ψυχή μας ότι ο εαυτός είναι ο πιο σημαντικός άνθρωπος στην γη, να αρνούμαστε καθετί που προσβάλει τον αυτοσεβασμό και χωρίς συμβιβασμούς να επιδιώκουμε ότι πραγματικά μας αξίζει…. τίποτε λιγότερο από το καλύτερο!

Βασιλική Βενέτη, Post M.A.
Κλινική Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια
Επιστημονική Υπεύθυνη του ΔΔΕΕΨΥ