Μία ημέρα
μετά από τον παγκόσμιο εορτασμό των επιτευγμάτων κατά του καρκίνου, η ζωή
φαίνεται να έχει πάρει πάλι τους κανονικούς ρυθμούς. Τι και αν χθες συζητούσαμε
για τις πρόσφατες επιστημονικές εξελίξεις που σημειώνουν σημαντικές νίκες ή
παρατάσεις στο δύσκολο αγώνα που καλούνται να δώσουν κάποιοι άνθρωποι, που
καλούμαστε να δώσουμε όλοι, σήμερα μοιάζουν όλα να έχουν τακτοποιηθεί.
Παραμένοντας
δίπλα σε ανθρώπους που νοσούν από την ασθένεια του καρκίνου είτε υποστηρίζοντας
τον ρόλο του επαγγελματία ψυχικής υγείας ή είτε ζώντας την αρρώστια κοντά στους
δικούς μου ανθρώπους που παλεύουν καθημερινά για το αυτονόητο συνειδητοποιώ πολλές
αλήθειες.
Αλήθειες που
έχουν να κάνουν με την δύναμη που επιδεικνύουν όλοι, οι ασθενείς που
επισκέπτομαι στους θαλάμους των νοσοκομείων αλλά και οι δικοί μου που ανησυχούν
για την επόμενη στιγμή. Όλοι είναι ίδιοι μπροστά στον αγώνα που δίνουν, μπροστά
στη δοκιμασία που κυριολεκτικά απειλεί την ύπαρξη τους. Και όλοι δείχνουν το
ίδιο πείσμα, την ίδια θέληση για ζωή κυρίως όταν ο καρκίνος έχει απλωθεί στο
σώμα μα περισσότερο στην ψυχή τους.
Πιθανόν, η
εικόνα που έρχεται στο μυαλό σας να σκιαγραφεί ένα ανήμπορο σώμα, έναν αδύναμο
και ξαπλωμένο άνθρωπο να προσμένει παραιτημένα το αναπόφευκτο.
Χαίρομαι που
η εμπειρία μου έρχεται να διαλύσει κάθε ανάλογη περιγραφή! Γιατί έχω να σας πω ότι δεν έχω δει
μεγαλύτερη δύναμη ψυχής από αυτή που επιδεικνύουν όσοι νοσούν από καρκίνο. Λες και
βρίσκουν πολλές αντοχές τις δύσκολες στιγμές, σαν να ανακαλύπτουν τα όρια της ανθρώπινης
αντοχής προσπαθώντας να ξεπεράσουν τις αόρατες αυτές γραμμές.
Υποστηρίζουν
ότι οι δοκιμασίες που περνούμε, μας ταλαιπωρούν, μας δοκιμάζουν και μας συντρίβουν.
Ταυτόχρονα, όμως λένε ότι οι δυσκολίες είναι ότι καλύτερο μπορεί να συμβεί για
να μας φέρει πιο κοντά στον εαυτό. Δεν ξέρω να σας πω ποιο από τα δύο ισχύει!
Θέλω όμως να
τονίσω πως πραγματικά θαυμάζω εκείνους που προσπαθούν να κρατήσουν την
ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την ποιότητα στην ζωή τους όταν συμμαχούν με τους γιατρούς
για να νικήσουν τον αντίπαλο.
Γιατί μπορεί
να υπάρχουν ώρες κατά τις οποίες πονούν και δείχνουν να εγκαταλείπουν τα πάντα
αλλά, έρχονται στιγμές που ανακτούν τις δυνάμεις του συνεχίζοντας ότι προσωρινά
έχουν αμελήσει για να το φθάσουν μέχρι εκεί που πάει.
Μάλλον αυτή
η διαδικασία να είναι η αφορμή που καταλήγει σε μια άλλη θεώρηση για την ζωή. Σε
μία θεώρηση όπου το δεδομένο παίρνει έννοια σχετική και μετουσιώνεται σε μια
ουσιώδη διαδρομή μέχρι τον τελικό προορισμό.
Θέλω να
ευχαριστήσω αυτούς τους ανθρώπους γιατί πραγματικά με βοήθησαν να δω την ζωή με
άλλο μάτι. Με έμαθαν να εκτιμώ την κάθε στιγμή απολαμβάνοντας ότι προσφέρεται. Με
δίδαξαν να μην θεωρώ αυτονόητη την ύπαρξη μου και να νιώθω ευγνωμοσύνη για ότι
έχω, υλικά μα πάνω από όλα σωματικά. Και θέλω να εκφράσω το δέος που νιώθω κάθε
φορά που συναντώ έναν από αυτούς του αξιοθαύμαστους ανθρώπους ξέροντας πως κάθε
λέξη που θα μοιραστούν μαζί μου θα αποτελέσει για εμένα ένα μάθημα ζωής.
Θα κλείσω
πιστεύοντας στην δύναμη της επιστήμης αλλά περισσότερο στη πυγμή της ανθρώπινης
θέλησης για ζωή!
Και κρατώντας
τα διδάγματα μου, θα υπερασπιστώ την άποψη ότι αυτό που μένει είναι να
απολαμβάνουμε κάθε λεπτό γιατί μπορεί να νιώθουμε σίγουροι για το κάθε τι αλλά,
τελικά η ιστορία αποδεικνύει ότι μια εξέλιξη είναι αρκετή για να αναιρέσει ότι
σταθερό θεωρούσαμε μέχρι τότε!
Βασιλική
Βενέτη
Επιστημονική
Υπεύθυνη
