"Δεν υπάρχει πιο συναρπαστικό ταξίδι από εκείνο της γνωριμίας με τον εαυτό"

Βασιλική Γ. Βενέτη, Post MA - Vasiliki G. Venetis, Post MA

10.4.12

Η Σημασία της Ανάστασης στην Ζωή μας!

Αν και ο εορτασμός του Πάσχα συνέβαινε πολλά χρόνια πριν την γέννηση του Θεανθρώπου, γιορτάζοντας την απελευθέρωση των Εβραίων από την Αιγυπτιακή δουλεία ωστόσο, στη συνέχεια της ιστορίας καθιερώθηκε από τους Χριστιανούς για την απόδοση τιμών στην θυσία, τον θάνατο και την Ανάσταση του Χριστού. 

Είναι αλήθεια ότι το Χριστιανικό Πάσχα αποτελεί την πιο σημαντική γιορτή του εκκλησιαστικού έτους με τον εορτασμό του να ορίζεται κάθε πρώτη Κυριακή μετά την πανσέληνο της εαρινής ισημερίας.
Στην διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας, κάποιοι άνθρωποι ακολουθούν με ευλάβεια τις κατανυκτικές λειτουργίες εκφράζοντας με αυτόν τον τρόπο την αγάπη και την πίστη τους στον πόνο του Θανάτου και στο θαύμα της Ανάστασης.

Θεωρείται ίσως η ιερότερη γιορτή των απανταχού Χριστιανών αφού στην πραγματικότητα εκφράζει την πεποίθηση για την ύπαρξη ζωής μετά θάνατο. Άποψη η οποία αντιτίθεται στην ανησυχία που καταβάλει κάθε άνθρωπο μπροστά στην συνειδητοποίηση της ολοκλήρωσης του κύκλου της ζωής.
Όμως πέρα από την θρησκευτική θεώρηση του φαινομένου της Ανάστασης του Υιού του Θεού, η γιορτή του Πάσχα αποτελεί μια δυνατή εμπειρία, συμβολίζοντας την αναγέννηση μέσα από τον θάνατο και την συνέχεια μετά το τέλος ή την απώλεια των φυσικών, συναισθηματικών και υλικών καταστάσεων που συμβαίνουν στην ζωή των ανθρώπων.

Άλλωστε κάθε ένας από εμάς έχει ζήσει μικρές ή μεγάλες απώλειες. Ο απρόσμενος και άδικος χαμός ενός αγαπημένου, ο χωρισμός, ο τερματισμός μιας επαγγελματικής συνεργασίας, η απομάκρυνση σε μια φιλική σχέση, η φθορά ενός αντικειμένου είναι συνθήκες που έχουν κοστίσει επιδρώντας αρνητικά στην διάθεση μας.
Πόσο δύσκολα περάσαμε το διάστημα μετά το τραγικό γεγονός, πόσο ανούσια ήταν όλα γύρω μας, πόσο πολύ πονέσαμε όταν συνειδητοποιήσαμε ότι μείναμε μόνοι και πόσο αδύναμοι νιώσαμε όταν αντιληφθήκαμε ότι δεν μπορούσαμε να διαχειρισθούμε αυτό που είχε συμβεί.

Η οδύνη που βιώσαμε ήταν τόσο έντονη που προς στιγμή σκεφτήκαμε ότι ποτέ πια δεν θα καταφέρναμε να ξεπεράσουμε το μαρτύριο μας. Και πιθανόν πολλές φορές να αναλογιστήκαμε τι κακό έχουμε κάνει και βρεθήκαμε σε τούτο τον Γολγοθά κουβαλώντας τον βαρύ σταυρό.
Και ενώ όλα γύρω ήταν μονότονα, ξαφνικά μια μικρή αχτίδα ζωής άρχισε να δίνει πνοή σε ότι φαινόταν να αργοπεθαίνει. Σταδιακά όσα είχαν χάσει το νόημα τους αποκτούσαν πάλι ενδιαφέρον και εμείς επιστρέφαμε με τον δικό μας ρυθμό στην ζωή που δεν σταμάτησε λεπτό να προχωρά.

Και ολοένα πιο δυνατοί και σίγουροι για τον εαυτό μας, αρχίσαμε να παρατηρούμε με περισσότερη ψυχραιμία την δυσκολία που είχε προκύψει στο δρόμο μας. Ήταν πραγματικά επίπονη αλλά, κάπου ανάμεσα στον πόνο και στην ψυχική ανάρρωση, φαίνεται να υπήρχαν πολλά θετικά σημεία τα οποία ενίσχυσαν την προσπάθεια μας.  
Βαδίζοντας πια μακριά και εκτιμώντας αντικειμενικά εκείνα που μας ταλαιπώρησαν ψυχικά είμαστε σε θέση να υπερασπιστούμε με βεβαιότητα ότι κάθε απώλεια ταυτίζεται με έναν μικρό θάνατο. Και κάθε θάνατος έχει σαφώς δυσάρεστες συνέπειες. Όμως, την στιγμή που μια συνθήκη ολοκληρώνεται, μια άλλη έρχεται να πάρει την θέση της, όχι συμπληρώνοντας το κενό της αφού, οτιδήποτε περάσει από δίπλα μας είναι αναντικατάστατο αλλά, προσφέροντας το έδαφος που απαιτείται ώστε να οδηγηθούμε στον τελικό προορισμό μας.

Καθώς λοιπόν εισερχόμαστε στο νέο που αρχίζει, νιώθουμε πιο έμπειροι και ταυτόχρονα, ευγνώμονες για τα θετικά μα περισσότερο για τα αρνητικά που συναντήσαμε στην πορεία μας.
Γιατί αποδεικνύεται ότι τα χαρμόσυνα γεγονότα πλημμυρίζουν με ευχάριστα συναισθήματα την ψυχή μας αλλά, οι δυσκολίες είναι αυτές που μας δυναμώνουν ψυχικά.

Και μπορεί κάθε θάνατος να σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής και ότι ακόμα συνεπάγεται αλλά, εκ των υστέρων, θα φανεί ότι με δυνατή θέληση καταφέρνουμε να επιβιώσουμε θάβοντας συνειδητά κάθε λεπτομέρεια του γεγονότος. Και αργότερα, όταν πια οι πληγές μας θα έχουν κλείσει, θα είναι εύκολο να επιστρέψουμε νοερά στις καταστάσεις που πονέσαμε και αναζητώντας τα χαρακτηριστικά του θρήνου να αντιληφθούμε την απουσία τους.
Σαν την αίσθηση που αφήνει το ζωοφόρο πνεύμα της Ανάστασης!


Βασιλική Βενέτη, Post M.A.
Κλινική Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια, «Διεπιστημονικό Δίκτυο Εξειδίκευσης Επαγγελματιών Ψυχικής Υγείας»              

Δεν υπάρχουν σχόλια: